بایدنگاهت راحراج خودت کنی!
برای خودت دل بسوزانی،شعربگویی وباصدای بلنددردنوشته هایت رابخوانی
خودت رابه پاییزرنگارنگ به مهمانی برگهادعوت کنی!
زیرباران باعاشقانه های خودت قدم بزنی.التیام بخش اشکهای خودت باشی وتنهائیت رادرآغوش خودت آرام کنی!
وبدانی که جزخودت هیچ کس دوستت ندارد…
***
چقدرخوشبختم:
درخلوتم
شعرمی بافم
قد
تن
خودم
برای خوشحالی دلم
برگهارا
به تماشا می نشینم
شعرکه می آید
خلوتم
بزم عاشقانه می گیرد
من چقدرخوشبختم
که شعر
به سراغم می آید.
***
بهار🍁
بهاریعنی سبزشدن خیال
بهارکه می آیدصدای گام هایش
تمام وجودم رابه تامل می نشیند.
هنوزهم باران دغدغه اش وصال ابرهای
پنبه ای است تاسفری به زمین وزمینیان
داشته باشدوقداست بوسه هایش را
نثارتمام درختها وگل های نازکند.
من می گویم:خداوند قلم موی زرینش را
به رنگهای سبزمی زندوبعدازآبی
ناب آسمانی زمین رادربهاروشکوفایی
دل هاسبزبخت می کند.
انگارکه خداهم دستی روی آسمان
وزمینش می کشدوبرقی به آن می نوازد
مثل خانه تکانی دل ها
واین به وضوح دربهارقابل روئیت است.
خداقوت خدای زیبایی ها…
دوستت دارم
من:دخترباران
متن ادبی:فاطمه احمدیان🍁